یک لبخند کمرنگِ پر رنگ!

قبل از برگشتن به خانه ،

وقتی پرده را می زنی کنار تا در  شیشه ی رفلکس پنجره چادر و مقنعه ات را مرتب کنی ،

دیدن یک برف دانه درشت حالت را به جا می آورد.

و وقتی می رسی خانه از دیدن حیاط سفیدِ سفید ،با دخترکت ذوق می کنید و ذوق می کنید و جیغ می زنید.

و مدام دخترکت تکرار می کند:

"این بانونه!"

و تو همش می گویی :

" این برفه! برف!"

برای شهر بی برف و کم باران من ، امروز یک روز خاص بود.

آنقدر که دلم حال می آمد از اینکه از کنار هر کس که رد می شدم ، یک لبخند کمرنگ و زیر پوستی بر لبش بود.

انگار امروز چشمها با هم حرف می زدند در خیابان.

به هر کس نگاه می کردی انگار می گفت:

چه روز خوبی!

چهل تیکه به روز است!

همین...