امروز من!

بعضی اوقات که باز خورد کارها و رفتارم را در خانه می بینم یک لبخند دلنشین روی لبهایم می نشیند.

از آن لبخندهایی که هر مادری می زند و دخترش ، تا خودش مادر نشده درک نمیکند که این قندی که در دل مادرش آب میشود از کجاست؟

امروز به دلیل مسمومیت تا الان خوابیده بودم و الان هم هنوز دل پیچه گاه گاه امانم را بریده.

اما دلم میخواست با حس همین حالا بنویسم.

امروز نه توانستم کاری انجام دهم و نه توانستم غذا بپزم.

دختر بزرگه اتاقشان را سر و سامان داد و دختر دومی خانه را جمع کرد.

وقتی پدر آمد ناهاری در کار نبود.

نوع تلاش و شکل کارشان را که میدیدم یاد خودم می افتادم.

دختر بزرگه برای پدر تخم مرغ نیمرو درست کرد و برای خودشان "نود الیت".

طرز غذا کشیدن دختر بزرگه و طرز هواداری دختر دومی از دخترک، انگار که خودم بودم.

دختر بزرگه مثل خودم هوای غذا خوردن بچه ها و پدر را داشت و به پدرش برای خوردن نود الیت اصرار میکرد و میگفت:

"بخور .یه دستپخت دیگه ی دخترت رو هم امتحان کن!"

سفره را هم جمع کردند و با هم آشپزخانه را هم جمع و جور کردند و داشتند ظرفها را میشستند که من خوابم برد.

وقتی بیدار شدم دیدم حتی به سبک رفتار خودم در یک سینی برای پدر لیوان و قندان گذاشته تا اگر پدر از خواب بیدار شد برای رفتن همه چیز برای چای ریختن و خوردنش آماده باشد.

و هر سه در اتاقشان در کنار هم خوابیده بودند.

گاهی اوقات انگار خودم را در دختر ها می بینم.

گاهی اوقات راز لبخندها و نگاههای تحسین بر انگیز مادرم را حس می کنم.

امروز دختردومی چندین بار آمد و میخواست به من شربت بدهد تا زودتر خوب بشوم.

دختربزرگه برایم نعنا دم میکرد و کارهایم را میکرد.

دختر دومی موقع ناهار بارها به پدرش گفت:"دلم برای مامان میسوزه که دلش میخواد و نمیتونه بخوره."

خدایا به خاطر آنچه دادی شکر!