شرمندگی!
شرمندگی! از دوستانم هنوز کسی به اینجا سر می زند؟
من همه تان را می خوانم.
در محل کارم.
در هر فاصله ای که بیفتد و وقت داشته باشم.
قبل از خواب و نیمه های شب.
بی معرفت نیستم.اما فرصتم کم است.
و امیدم به عید است که برنامه ریزی دقیقی داشته باشم برای رسیدن به کارهایم.
و باز امیدم به روزهای بلند بهار و تابستان است و خلوت شدن سر بچه ها و کم شدن قسمتی از مسئولیتم بابت بچه ها.
روزهای پر کار و زیبای اسفند ماه گوارای وجودتان!
راستی راستی هنوز دوستانم به من سر می زنند؟!!!
مطالبی دیگر از این نی نی وبلاگی
فقط چند تا پست رو نتونستم كامنت بذارم
