دلخوشی ها کم نیست!

یکی از علایق من در زندگی ، تسبیح است!

هر وقت برای زیارت به قم یا شهرری و حرم حضرت عبدالعظیم و یا به مشهد می روم ، با تمام حس بینایی ام ، تسبیح های رنگی را می بینم و صفا می کنم و حظ می برم.

گاهی هم خودم را خجالت می دهم و می خرم و یا از دوستی ، عزیزی ، سوغاتی ، برایم می رسد و من مشعوف می شوم.

تا به حالا تسبیح ها یم را در یک ظرف شیشه ای نگه می داشتم و هر چند وقت یک بار آنها را بیرون می ریختم و با دختر ها دانه دانه می دیدیم و عشق می کردیم و ذوق!

و من داستان هر کدام را چند باره و چند باره برایشان می گفتم.

امسال که خودمان را تحویل گرفتیم و مبلمان را تازه کردیم و بالطبع میز وسط مبلمان را ، فکری به سرم زد که به جای مهره های رنگی و گل و ... تسبیح های نازنینم را زیر میز بگذارم تا هر وقت می نشینم ، چشمم به آن ها بیفتد و لیوان چای در دست به آنها خیره شوم.

و همچنان که قندِ چای در دهانم آب می شود ، قندی مضاعف هم در دلم آب شود به واسطه دیدن این دلخوشی کوچک !

و میز جدید :

دلخوشی ها کم نیست!